“Een van de dingen die ik zo ontzettend moeilijk vind, is dat het wel lijkt alsof alles gewoon verder gaat. Het werk, de mensen in mijn omgeving. Hun leven gaat door terwijl mijn leven stilstaat. Mijn leven is van de een op andere dag zo anders geworden en dat doet pijn. Ik mis Bart, ik mis zijn lach, zijn humor, zijn warmte, zijn liefde, zijn zorg, zijn pretogen, zijn aanwezigheid. Ik weet het: dit heet rouwen, maar het doet enorm veel zeer. Een pijn en een gemis dat niemand weg kan nemen, dat niemand kan oplossen voor mij en dat ik alleen moet doormaken. Het is niet in woorden te beschrijven hoe erg ik Bart mis, mijn geliefde. En nu ben ik alleen….. en ik voel me ook eenzaam en ja ik weet dat ik dat niet ben, dat er genoeg mensen zijn die van mij houden, die om mij geven en die er voor mij willen zijn. Toch is dat anders.”
Deze tekst schreef ik vier maanden na het overlijden van mijn man. Ik voelde me diep gekwetst, eenzaam, volledig verloren en intens verdrietig. Mijn hele toekomst was ingestort. Alle plannen die we samen hadden waren weg … Verdwenen … Ik was alleen … En steeds meer kwam het besef dat hij echt niet meer terug kwam.
En in plaats van dat ik dit deelde met mijn omgeving, liet ik mijn glimlach zien. Dit was al sinds mijn kindertijd mijn manier van overleven. Dus na dit grote verlies, kon ik niet anders dan deze glimlach perfectioneren. Ik moest een manier vinden om deze intense, hartverscheurende pijn te overleven.
Ik had mijn glimlach nodig om te overleven
Mijn glimlach gaf mij de mogelijkheid om te ontsnappen aan de werkelijkheid.
Daarnaast verstopte ik mij in mijn werk. Het gaf mij namelijk het gevoel dat ik tenminste nog ergens van ‘waarde’ was. Mijn collega’s van toen gaven mij het gevoel dat ik ‘nodig’ was. Ik maakte onderdeel uit van een warm team. Dit hielp mij om in de ochtend de motivatie te vinden om überhaupt mijn bed uit te komen.
Eenzaam en uit verbinding
Nu terugkijkend op dat proces, besef ik dat ik op dat moment niet anders kon. De heftigheid van het overlijden was te groot om in één keer te bevatten. Mijn glimlach en de ontkenning van mijn emoties weerhielden mij ervan om in te storten op dat moment. Alleen heb ik mijn emoties te lang ontkent, bleef ik ze te lang verdoven en verstoppen. Hierdoor heb ik me heel lang eenzaam en uit verbinding gevoeld. Zowel met mezelf als met de mensen in mijn omgeving. Ik weet ook dat mijn gedrag voor mijn omgeving moeilijk was. Zij wilden er voor mij zijn. Zij wilden mij troosten, maar ik kon het niet toe laten. Want als ik de troost zou toestaan en ontvangen, dan bestond ook mijn verdriet en de pijn. En dat durfde ik niet aan.
Moed
Ik had het nodig om volledig vast te lopen. Pas toen voelde ik de noodzaak en vond ik de moed om al mijn vastgehouden en genegeerde emoties te erkennen, te voelen en te uiten. Die weg was niet gemakkelijk. Maar ik heb er zoveel van geleerd. En het heeft me geïnspireerd. Om via mijn eigen methode andere mensen te helpen dit pad lichter te maken.
De elementen uit mijn methode vormen samen het woord SMILE. Toeval?
Dat denk ik niet ;-).
Voel jij ook dat sommige emoties, gevoelens en herinneringen te groot voor je zijn om alleen aan te kijken? Kun jij wel wat moed en hulp gebruiken op jouw pad?
Plan dan een gratis en vrijblijvend kennismakingsgesprek met mij in via www.michelletukker.
Of download mijn gratis werkboek ‘De weg naar je Ware Glimlach’.
In dit werkboek maak je kennis met mijn methodiek. Met een korte uitleg per stap en een opdracht die je zelf thuis kunt doen. Het toont je een glimp van de weg die je in zou kunnen slaan op weg naar je ware glimlach. De weg waarop ik een stukje met je mee kan gaan, als je dat wilt. Omdat je het waard bent.