En dan staat opnieuw mijn wereld stil!

Ruim 268.000 woorden telt de Dikke van Dale en toch kan ik geen woorden vinden die op dit moment mijn gevoelens kunnen beschrijven. Vanuit het niets is mijn hart diep getroffen door een pijn die niet te beschrijven valt. Zomaar ineens staat mijn wereld stil. Opnieuw.

Ongeneeslijk

Sinds maandag 24 december ziet mijn wereld er compleet anders uit en ik weet sinds vrijdag 11 januari dat mijn leven er ook nooit meer zo uit gaat zien als voor 24 december.
Mijn moeder is getroffen door de vreselijke ziekte kanker. Longkanker. Met uitzaaiingen in haar lever. Ongeneeslijk. Ze heeft volgens de statistieken nog zo’n 9 maanden te leven. Mijn moeder is 59 jaar jong, dit jaar mag ze de 60 vieren. Hopelijk is haar dat in april nog gegeven.
In het tempo waarmee alles ineens gaat is het emotioneel voor ons niet bij te benen.
Vrijdag 11 januari was daar de alles vernietigende uitslag en op 14 januari lag ze in het ziekenhuis om te kunnen starten met haar eerste chemokuur in de hoop dat ze tijdelijk weer een beetje energie en kracht terug krijgt.

Lege handen

Tja en dan sta ik daar als rouw expert, mijn handen leeg en mijn hart verscheurd van onmacht, verdriet en pijn. Alles wat ik heb geleerd in mijn opleidingen valt weg. Geen enkele theorie biedt troost en de houvast die ik nu zoek. Ik val terug op mijn eerdere persoonlijke ervaringen met het ziekteproces van mijn man. Veel van wat ik destijds ervaren en gevoeld heb, is hetzelfde en toch ook geheel anders. Zo ben ik nu niet vrouw van. Maar dochter van, deze lieve vrouw heeft mij gedragen 9 maanden lang, zij heeft mij op de wereld gezet en omringd met onvoorwaardelijke liefde. Zo goed als zij kon heeft zij mij opgevoed en verzorgd. Zij heeft mij het leven geschonken en nu gaat zij veel te vroeg mijn leven verlaten.

Fases van rouw

Ik weet, zie en voel dat ik dagelijks cirkel door de fases van rouw:
Ontkenning: het gevoel van het kan niet waar zijn. De stem die iedere keer in mijn hoofd toetert: ‘Niet mijn moeder! ‘Nee, niet ook nog eens mijn moeder verliezen aan deze ziekte’. ‘Nee het kan niet waar zijn, ik kan haar nog niet missen, het is nog veel te vroeg’.
Boosheid: waarom? Waarom nu ook nog mijn moeder? Het is zo oneerlijk! Ze is nog veel te jong. Waarom krijgt ze geen kans om te mogen vechten? Waarom is het in ons geval altijd meteen ongeneeslijk. Ze heeft nog zoveel om voor te leven met mijn vader, haar dochters en 4 klein kinderen. Ik kan nog niet zonder haar. Ik wil haar nog niet missen! Haar kleinkinderen kunnen haar nog niet missen, ze is een geweldige oma en nu mag ze haar kleinkinderen niet zien opgroeien. Ik snap echt niks van het leven.
Vechten: ze heeft meer kracht en energie nodig, we pakken iedere mogelijkheid aan, hopende op een wonder. Samen hebben we voor de chemo gekozen, mijn moeder vecht als een leeuwin. In de hoop dat ze na dit afzien zich iets beter gaat voelen en weer wat meer energie en kracht krijgt.
Verdriet en depressie: bij alles wat ik doe realiseer ik mij dat ik dat nooit meer samen met mijn moeder zal doen. Nooit meer samen even lunchen, nooit meer samen winkelen, nooit meer het bekende bakkie koffie op maandag- en vrijdagavond als ik mijn dochter kwam halen. Nooit meer mijn zorgen en successen kunnen delen met mijn grootste fan. Met de komende feestdagen opnieuw een lege stoel aan tafel erbij en weer een pijnlijke leegte in ons midden en in mijn hart.
Aanvaarding: de verstandige stem fluistert in mijn oor ‘de feiten liggen er, en hoe graag ik het ook anders zie, dit is wat er is. Hier moeten we het mee doen, we hebben geen andere keuze. En mijn moeder verdiend nu mijn onvoorwaardelijke steun en liefde deze periode.’
En de volgende ochtend beginnen we weer van voor af aan. De ene dag zijn de uitersten scherp en
andere dagen glijd ik er wat zachter doorheen.

Moederhart

Ik wandel dagelijks door deze fases heen en niet alleen vanuit mijn kinderhart dat intens verdrietig is.
Maar ook mijn moederhart wordt geraakt als ik zie wat een verdriet het mijn dochter doet. Zo klein (4 jaar) als ze is, beseft ze heel goed wat het betekent dat oma nooit meer beter wordt. Mama, kan oma dan nooit meer met mij spelen? Nee lieverd, dat gaat helaas niet meer. En de camping dan? Kan ik dan ook nooit meer met oma naar de camping? Nee lieverd. Echt nooit meer, mama? En ondertussen stromen haar tranen en ik huil mee.
Ik ben alleenstaande moeder en mijn ouders vervullen een hele belangrijke rol in het dagelijkse leven van mij en mijn dochter. Mijn moeder was na mij de meest veilige persoon voor mijn dochter. Waar normaal gesproken een vader dat is, was mijn moeder dat voor haar. En ik schrijf bewust was, terwijl de tranen over mijn wangen rollen. Doordat mijn moeder zo hard achteruit gaat kan ze qua kracht en energie helaas al niet meer de oma zijn die ze een maand terug nog wel was. De rollen zijn omgedraaid. Nu brengt haar kleindochter haar een cracker met kaas en houdt zij de hand van oma vast terwijl ze deze liefdevol een kusje geeft.

Onderweg

Het voelt al dagen alsof ik letterlijk stil sta terwijl de wereld verder door raast. Ik kijk om me heen, ik zie mensen fietsen, auto’s rijden voorbij, sommige rustig en anderen racen met grote haast voorbij. Hoe dan ook zijn zij op pad en onderweg in hun dagelijkse leven.
Ook wij, als gezin en familie, zijn onderweg, geen idee hoe onze weg eruit ziet de komende tijd en met welke snelheid. Wat ik wel weet en ten diepste voel is dat ik deze bestemming nog lang niet wil bereiken. Want ik kan mijn moeder nog niet missen!